پس از .....

پس از آفرینش آدم خدا گفت به او: نازنینم آدم....
با تو رازی دارم !..
اندکی پیشتر آی...
...
آدم آرام و نجیب ، آمد پیش ...
زیر چشمی به خدا می نگریست !
محو لبخند غم آلود خدا ! دلش انگار گریست ....

نازنینم آدم!
قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ! ...
یاد من باش ... که بس تنهایم ...

بغض آدم ترکید ، ... گونه هایش لرزید !!
به خدا گفت :
من به اندازه ی ....
من به اندازه ی گلهای بهشت .....نه ...
به اندازه عرش ..نه ....نه
من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !!

آدم ،.. 
کوله اش را بر داشت
خسته و سخت قدم بر می داشت !...
راهی ظلمت پر شور زمین ..
طفلکی بنده غمگین ، آدم!..

در میان لحظه ی جانکاه هبوط ...
زیر لبهای خدا باز شنید : 
نازنینم آدم !... نه به اندازه ی تنهایی من ...
نه به اندازه ی عرش... نه به اندازه ی گلهای بهشت !...
که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !!!
نازنینم آدم .... نبری از یادم ...